Krišćani u zemljama Islama

                     Arapske pobjede u VII stoljeću islamskom svijetu prišivaju i istočne granice Vizantijskog carstva.  Na isti način, Sirija i Palestina, Egipat i zapadna Afrika čija je službena religija, prema ukazu cara Teodosija 380. godine krišćanstvo, padaju pod političku moć kojoj je Islam inspiracija.  Ljudi Knjige, krišćani i Jevreji, pomoću plaćanja specijalne vrste ličnog poreza (jizya), dobijaju pravo da prakticiraju svoju vjeru.  Status dhimmi krišćanima spašava život, daje im pravo da putuju kroz zemlje Islama, te da se predaju svojoj vjeri.  Ipak, protiv njih se diskriminira na taj način što im se naređuje da nose dvije žute trake na ruci, zabranjuje im se jahanje konja i nošenje oružja, gradnja novih crkava i manastira, kao i zabrana uzdizanja križeva i crkvenih zastava. 

                    Krišćanske crkve su različite, ali ujedinjuju distinktne lingvističke i kulturne grupe.  Najvažnije su monofizične crkve iz Armenije, Sirije (sirijačka crkva) i iz Egipta (koptska crkva).  One bivaju štićene od strane arapskih zavojevača jer propagiraju krišćanstvo koje je neprijateljski raspoloženo prema konceptu kaldenizma koje je prihvatilo Vizantijsko carstvo.  U slučaju Sirije i Egipta, treba također uračunati i kaldenske crkve zvane melkitske, to jeste imperijalne, koje imaju mnoge obrede zajedničke sa vizantijskim.  Maronitska crkva, sa sjedištem u Antiohu, predstavlja pokušaj objedinjavanja ta dva vjerska koncepta. 

                     Prelaženje krišćana na Islam se sporo provodi, te postaje stvar opšteg karaktera u IX stoljeću, jer je šansa ponovnog osvajanja teritorije od strane Vizantije mala, a muslimanska vladavina nad krišćanima prilično jaka.  Sredinom XI stoljeća krišćani postaju manjina u gradovima, ali ostaju većina na selima.  Sirijački i koptski jezik se smjenjuju kao domaći jezik sve do XI stoljeća.  Arapski jezik tada postaje književni jezik za crkve Sirije i Egipta, a jedino armenijsko i grčko stanovništvo sačuvava svoj jezik.  Tako su krišćani koji su došli tokom Prvog križarskog rata u srcu arapskog svijeta otkrili zaboravljenu krišćansku populaciju kojima se, zavisno od slučaja, služe kao posrednicima, prevodiocima ili špijunima.