TUZLARIJE - PREPORUKA ZA ďż˝ITANJEOsvrt na pročitano: ˝Žabe˝, knjiga dobitnika Nobelove nagrade, Mo Jena U knjizi "Žabe" dobitnika Nobelove nagrade, Mo Jena, govori se o kineskoj politici rađanja jednog djeteta.  Nešto blaže mjere bile su u selima, gdje se dozvoljavalo rađanje još jednog djeteta ako je prvo dijete bila djevojčica. Za one koji su kršili zakon, propisane su bile velike novčane kazne. Onima koji nisu imali sredstva da plate, oduzimali su namještaj, uređaje, smanjivali platu i imali niz drugih kazni. Glavni lik u knjizi "Žabe" je doktorica koju su svi zvali tetka, koja je sprovodila politiku kontole rađanja. Smatrajući da je njena dužnost da služi državi i partiji, učestvovala je u prisilnoj sterilizaciji muškaraca, pobačajima žena u visokoj trudnoći, rušenju kuća onih za koje se sumnjalo da sakrivaju trudnicu. U želji da imaju još jedno dijete, žene su se sakrivale u raznim kanalima, bunarima, šumama, kod rodbine gdje su blaže mjere. Takvom politikom znatno su smanjili broj rođenih ali su počinjeni nebrojeni zločini koji nikad nisu procesuirani, naprotiv, i vlasti su učestvovale u njima. Žene koje su podvrgnute prisilnom pobačaju, koje su umirale zajedno sa nerođenim djetetom, ubijane djevojčica da bi dobili sina, samo su dio posljedica ekstremne kineske politike jednog djeteta. Politika jednog djeteta u Kini je uvedena 1979. a ukinuta 2015. godine. Dijelovi iz knjige: (...) “Ali ona prijeti samoubistvom”, rekoh nelagodno, “šta da radimo ako stvarno napravi neku glupost?” “Je li ti znaš kakvu mi ovdje lokalnu politiku vodimo? Ne otimaj otrov onome ko hoće da ga popije, dodaj štrangiju onom ko hoće da se objesi” (...) (...)Vang Zlatnogorove komšije slušajte ovamo, reče tetka smirenim glasom, “idite i popakujte sve vrijedne stvari iz vaših domova jer ćemo kad srušimo Sajo Gornjoustanovu kuću početi da rušimo vaše. Znam ja da ovo nema puno smisla ali mali ciljevi su u službi velikog cilja. A šta je to veliki cilj? Kontrolisano rađanje, suzbijanje porasta broja stanovnika, to je veliki cilj. Ne plašim se ja toga što ćete me smatrati zlikovcem. Neko to mora da bude. Znam da mi želite kad umrem da odem u pakao! Komunisti u to ne vjeruju, zaklete pristalice materijalizma ničeg se ne boje. (...) (...)Kažete da ste zaplakali kada ste pročitali da je Vang Plemenita umrla. Ja sam se gušio u suzama dok sam o tome pisao. Ne krivim ja tetku, mislim da ona nije za to kriva, premda se posljednih nekoliko godina i sama često kajala, i govorila da su joj ruke ogrezle u krvi. Ali to je bila historija, a historiju samo zanimaju rezultati, ona zanemaruje metode, baš kao što ljudi vide samo veličanstvenost građevina kao što su Kineski zid ili egipatske piramide, a ne vide gomile kostura zakopanih u njihovim temeljima. (...)  Pravo ime kineskog pisca Mo Jena je Guan Moje, a književni pseudonim na kineskom znači „onaj koji ne govori“. Rođen je 1955. u seljačkoj porodici. Roditelji su ga, iz predostrožnosti, naučili da ne govori kada je van kuće. Zbog toga je izabrao ovakav pseudonim, Mo Jen, „onaj koji ne govori“. Zbog svojih aktivnosti smatran je “nepoželjnim elementom” te je izbačen iz škole. Diplomirao na Vojnoj akademiji umetnosti i književnosti 1986., a zatim i na Pekinškom univerzitetu. Dobio je Nobelovu nagradu za književnost 2012. godine. S.M. |