TUZLARIJE - KULTURABosanski kulturni centar Održan koncert u znak sjećanja na Ibrila Bibića Foto / Video Sinoć je u Bosanskom kulturnom centru održan koncert pod nazivom „Sjećanje na Ibrila Bibića“. Inicijatori i organizatori koncerta bili su članovi Narodnog orkestra pod upravom Amira Softića.  - Večeras smo ovdje da se sjetimo pjevačke legende, čovjeka koji je obilježio i naše živote u jednom periodu. Svi učesnici programa su njegovi prijatelji koji pripadaju jednom vremenu, trenutcima provedenim s njim i obrnuto, Ibril je pripadao njima – poručili su organizatori koncerta.  U jednoiposatnom programu su učestvovali: Narodni orkestar pod upravom Amira Softića, veterani GKUD „Bosna“, te vokalni solisti: Nedžad Salković, Muhamed Mujkanović, Zekija Suman, Safet Dedajić, Senad Gračić, Esad Kovačević i Muhamed Nalić-Hame. ”Djevojko moja iz Džindić mahale”, “Mog jarana život ne bi dug”, “Pozdravi je pozdravi”, “Se navali šar Planina”, samo su neke od pjesama koje su se sinoć našle na repertoaru tuzlanskih muzičara. Sve nabrojane pjesme su samo mali dio nekadašnjeg, kompletnog izvođačkog repertoara rahmetli Ibrila Bibića. Nastupili su i veterani GKUD “Bosna” koji se predstavili sa koreografijom “Vranjanska svita”. Tokom koncerta upriličena je i video projekcija nekoliko starih hitova rahmetli Ibrila Bibića, a među njima i pjesma “Tuzlu brane hiljade jarana” koja je obilježila period agresije na naš grad. Bibić Ibril rođen je 10. 06. 1950. godine u Novoj Gradišci od oca Bibić Elmaza iz Sjenice i majke Ružice Perkučin-Filipović iz Kikinde. Rođen je kao dijete ljubavi na radnoj akciji na izgradnji puta bratstvo-jedinstvo. Svoje prve životne korake naučio je u Sjenici, da bi se već prije polaska u školu čitava porodica preselila u Tetovo, gdje je započeo svoje školovanje. U Skoplju pohađa gimnaziju i automehaničarski zanat. Taj period je ostavio značajan trag u njegovom umjetničkom radu, jer je već tada postao član romskog KUD-a, a bio je i član rok grupe kao vokalni solista. Kasnije će njegovo perfektno poznavanje makedonskog jezika na kojem se školovao uz izvanrednu muzikalnost biti jedan od prepoznatljivih momenata kada se spomene njegovo ime.  Od 1974 godine živi u Tuzli, gdje pohađa Višu saobraćajnu školu, gdje je 1977 godine zasnovao i sretnu porodicu sa suprugom Vezirom. U toj zajednici rodila su se i djeca Jasmina i Nedžad. U međuvremenu 1975 godine pristupa RKUD-u „Mitar Trifunović-Učo“ u Tuzli, čiji je član bio narednih 20 godina, sve do pogibije. To se može nazvati najznačajnijim i najuspješnijim periodom njegovog bavljenja muzikom. Pjevajući svoj omiljeni repertoar, obišao je nekoliko kontinenata. Koncerti po Evropi; Njemačka, Austrija, Švicarska, Francuska, Belgija, SSSR postali su sastavni dio njegovog života. Van granica Evrope nastupao je još u Alžiru, SAD-u i Kanadi. Jedno izvjesno vrijeme u periodu od 1987. do 1992., bio je i član grupe „Bijela lađa“ iz Tuzle. Za RTV Sarajevo je napravio niz snimaka koji su deponovani u arhivskoj građi i koji se povremeno mogu čuti na radijskim programima. Bio je puno poznatiji kao pjevač, nego kao neko ko je svaki dan radio svoj redovan posao u „Umel montaži“ ili „Tuzlanskoj banci“. Od 1992 do 1995. godine bio je član umjetničke čete II korpusa ARBiH. Prvi odlazak na ratište na Majevici: nikada u životu se nije spremao za tako nešto. U jednom momentu, to je bilo 20.03.1995., samo prostruja vijest: „Poginu pjevač!“. I ostade muk, nevjerica. Ostadoše supruga Vezira, kćerka Jasmina i sin Nedžad i svi mi bez izuzetnog čovjeka i umjetnika. S.P. |