TUZLARIJE - KULTURANajava izložbe Art reciklaža opažaja Gdje se vidi skelet svjetla, dodir zvuka i trag tišine U zgradi Arhiva TK 28.12.2010 godine u 18, 00 sati otvaranje izložbe u organizaciji likovnog udruženja „Franjo Leder“ Tuzla koja će biti otvorena do 10.01.2011 godine. Udruženje na ovaj način želi još jednom podsjetiti grad na ime Franje Ledera i upoznati grad sa radom udruženja. Gdje se vidi skelet svjetla, dodir zvuka i trag tišine Postavka ART RECIKLAŽA OPAŽAJA je struktuirana kao izbor radova iz slikarskog opusa članova Amaterskog udruženja „Franjo Leder“, a predstavlja ulje na čadrbezu, akvarel na svili i slikanje peglom (enkaustik tehnika) Smiljane Bubreško, Amre Delalić, Vesne Jugović, Snežane Kovačević, Zorana Kovačevića, Tanje Paki, Enise Pilavdžić i Hasibe Šahmanović. 
Izložba okuplja autore čije neprofesionalno bavljenje slikarstvom ne umanjuje autentičnost i stvaralačku vitalnost ovih slika koje su odraz emotivne posvećenosti estetskom iskustvu. Bit umjetničke realnosti je u poetskom a ne u pojavnom pa se vizuelne dijaloške forme iščitavaju kao emocije. Svjesni da smo postvareni savremenim prizemnim motivima, svjesni digitalizacije senzibiliteta, virtualizacije i degradacije duha i opće nesigurnosti u kojoj je kupovna i politička moć najveći „art domet“, osam umjetnika ne ispušta egzistencijalistički vapaj u bojama već u višeslojnom opsegu svoje umjetničke realnosti artikuliraju u ulju prizore neke moguće ljepote. Istraživanje primarnih vrijednosti vizuelne datosti u sazrelom oku osam umjetnika ima kreativni kontekst u kojem poznate prizore prevode na ilustrativni jezik doživljaja ljepote i dovode do lelujave energije u svima nama kojom možemo oblikovati okamenjeni opažaj i nanovo personalizirati pristup ambijentu. Tako nas likovnost učitava u vlastite simbole sreće, primiče da život vidimo izbliza i tjera da prestanemo biti inventar Raja u vreći od kože. Svih 18 slika se mogu gledati kao kolažna reciklaža vizuelnih normi ako se krene od od toga da je naš opažaj leš, a da je umjetnost svojevrsna autopsija različitih protokolarnih navika viđenja stvarnosti.Suština aluzivne dimenzije boje ne zavisi od realnosti umjetničke forme već od duhovnosti autora koji rade još jedan realitet ma kako on nekome na prvi pogled izgledao nestvaran. Tako slika živi, vidi i koketno se nudi kao kreativno utočište i tretman za preispitivanje promjenjivih oblika u živim refleksijama vremena i procesu traganja za harmonijom i sopstvom. Zanatsko umijeće kopiranja kistom je obesmisleno na ovom art mjestu gdje su pojmovi o smislu dovedeni u estetičke kategorije. Ideja o motivaciji različitim formama pojavnosti se može pratiti na svih 18 slika gdje Zelenim pogledom u Vjenćanici opažamo Otiske tišine, Skelet zvuka, Odrastanje drvenog konja, Nektar jednog nedogleda i pečate percepcije na izvjesnoj uzvišenoj tački duha gdje nema proturječja između magije i zbilje, oblika i forme, saopštivog i nesaopštivog … između našeg mnogoliko spiritualnog i nebeskog tijela, između Jadraniziranja jezera i Grudi ljeta. Suočeni smo s Oblacima mostova, s cijepanjem Duge u iverje i težnjom da preko malo data prepoznatljiva znakovlja očevidne forme prodremo u tu složenu sferu transcendentalnih sila gdje je Obzor u svili oka, gdje se jedna čulna pojava zapaža sredstvima drugog čula, gdje se svjetlost pomiješala s tminom ili spava u šumi uz Zalazak zelenila, gdje se miris zore rasipa u bojama zvuka morskog vala. Žena u roze sjeti slika te finese međudejstva „anonimna“ iskustva i stvarnosti dana ni od koga viđena dok se razvija Pupoljak slike. Neobično blistava koloristička harmonija kao Cvjetanje Neba konkretizuje apstraktne dijalektičke pojmove koji nas otuđuju od poetičkog spoznavanja estetike bitka i Pozlate podočnjaka krajolika. Na poljima energije duha raste isto ovo cvijeće sa slika, gdje se raspoznaju zvijezde, voljenja i sjećanja. Egzistencija saživljenosti vizuelnog i osjetilnog svjedoči o razmjerama čovjekova mikrokosmosa i njegovih varijateta koji poprimaju razne oblike u ekspanziji emocija, pulsirajućih boja i univerzalnih težnji za beskonačjem u ritmu Galopirajućih bedara. Umjetnici to kreiraju i nude nam na novo prepoznavanje, a naš iskorak u nepojavno i nepojamno ima obilježja uskrsnuća opažaja. Nisu to Konju jedan, (dva ... i visak) puka dosezanja onostranosti koliko je to izraz ljepote u čistom stanju i sjajnom intenzitetu skidanja amblema s očinjega vida. Niko od ovih umjetnika ne želi impresionirati prizorom prizora nego isprovocirati dimenzije iskustva, aktuelizirati ili proizvesti ona stanja koja nisu prosto označena scenama oka i jezika, nisu okovana govornim kodovima. Oni bojom artikuliraju čuvstvo, crtaju odrastanje jezika, njegovu fizikalnost koja se fokusira na vizuelizaciju posljedica kompleksnog odnosa čovjeka s okruženjem. Ti suptilni fragmenti naša identiteta dati su kao novi vizuelni leksikon čiji su autori samo zorno intervenirali i zabilježili te refleksije i ekspresije procesa komunikacije s prirodom i idejom o Bogu, utemeljenoj u problemskom i stvaralačkom konceptu traženja svrhe i vječitosti u raljama iluzije ili ljepote. Mirzet Ibrišimović |