TUZLARIJE - KULTURAIn memoriam Putovanje u nezaborav Piše: Sinan Alić Džemal Hadžihasanović Džemo, za najuži krug prijatelja iz “Uče” Đemini, otišao je na putovanje bez povratka. Bio je jedan od onih po kojima se prepoznavo “Učin” folklor koji je sa festivala širom Evrope donosio brojne nagrade. U njegovo ali i u vrijeme koje je istovremeno pripadalo Stoletu, Čimpetu, Godri, Hariju, Čačku, Vesni, Ivanki, Almi, Diki, Mili, Bebi i mnogim drugima “Učin” folklorni ansambl, iako klasična amaterska družina, svojom igrom približio se profesionalnim ansamblima tadašnje Jugoslavije.  Otišao je čovjek izuzetnog smisla za njegovanje folklornih tradicija, od igre do pjesme. Prepoznao je to i grad pa je Džemi svojevremeno dodijeljena i Spomern-plaketa. Džemo se u “Uči” pojavio dalekih šezdesetih godina prošlog vijeka u njegovom horu. Prethodno se okušao u osnovnoj muzičkoj školi svirajući flautu. U suštini muzika ga je i dovela u “Uču” bez obzira što će široj javnosti Džemo postati poznat po svom djelovanju u prvoj postavi folklornog ansambla. Ali prva ljubav se nikad nije zaboravila. Džemo se veoma često pojavljuje i kao izvođač, posebno makedonskog melosa, u duetima sa svojim koleginicama Vesnom Poje, Zekijom Mehurić, Mirnom Kunosić, Sadikom Alispahić. Ostalo je zapamćeno kako je na prijemu koji je za tuzlanski ansmabl, nakon koncerta u Nacionalnom teatru glavnog grada Alžira, priredio tadašnji ambasador SFRJ Dušan Nedeljković pitao da li su članovi dueta koji su nastupili prethodnu noć profesionalni pjevači. Ne malo je bio iznenađen kada je dobio objašnjenje da je Džemal Hadžihasnović, rudarski tehničar, a Mirna Kunosić je tada bila studentkinja Medicinskog fakulteta u Tuzli. Imao je naš Džemini perfektan osjećaj za nepravilne ritmove kakvi prate makedonsku muziku. Sjećam se mojih muka koje sam, kao bivši roker, imao sa “osminama” prilikom postavljanja jedne igre iz Makedonije, pogotvo kada sam se sreo sa kombinacijom “sedam plus pet osmina”. Džemo se prihvatio goča i to sa lakoćom “izudarao”, a ja sam nastavio stalno brojeći taktove u sebi. Ko god je bio rukovodilac folklornog ansambla Džemo je bio tu da pokaže korak mlađima. Uživao je u tome. A kada je i sam u jednom periodu preuzeo vođenje “Učinog” folklornog ansambla mladi su imali od koga učiti. I korepetitori od Hilmije Bolića, Amira Softića, Denisa Paočiča do Elmira Halilovića volili su raditi sa Džemom jer je imao izvanredn osjećaj i za melodiju i za ritam. Nakon hiljada i hijada pređenih kilometara uzduž i poprijeko bivšom Jugom, po Evropi, Americi i Kandi, Sjevernoj Africi Džemo je otišao na turneju bez povratka. Nije otišao u zaborav! |